Ga met me mee op een gewelddadige tocht door het Engelse platteland-een onderdompeling van 90 minuten in Atomfall , de nieuwe overlevingswedstrijd van Rebellion, de geesten achter Sniper Elite . Ik heb onlangs wat tijd doorgebracht in een pub in Noord-Londen, geniet van een pint en wat praktische speeltijd, en kwam weg geïntrigeerd door de open missies van Atomfall en de verontrustende sfeer. Ik heb misschien ook tijdelijk mijn knikkers verloren en besloot iedereen in zicht te aanvallen - inclusief een oude dame die het waarschijnlijk niet verdiende - met een cricket vleermuis. Laat het me uitleggen.
Elke NPC in Atomfall is te doden, van de laagste grom tot de meest cruciale quest-gever. Beginnend met de demo besloot ik om deze functie te testen. Mijn aanpak was, laten we zeggen, minder dan elegant. Binnen twee minuten na het verkennen van deze digitale cumbria heeft ik een tripwire geactiveerd, waardoor ik drie bewakers had gedwongen. Mijn favoriete wapen? Een cricketwatte, doopte mijn moordpartner in een liberale plons van digitale claret.
Later heb ik een boog en pijl geplunderd. Een veelvraat voor boogschieten in games, ik heb het snel uitgerust, klaar voor zowel close- als langeafstands ontmoetingen. Mr. Cricket Bat verdiende een welverdiende rust. In de buurt trok een dreigende rieten man, rijp voor het branden, mijn aandacht. Ik stuurde duidelijk; Ik heb gezien hoe die verhalen eindigen. Dergelijke beelden verwijzen naar de folk horror -ondertoon die het fundament van deze regio van * Atomfall's * gesegmenteerde wereld vormen, bestaande uit meerdere "open zones". Het creëert een overtuigend ongemakkelijke sfeer, die het overkoepelende mysterie voedt: wat is er precies gebeurd in deze eens slapende, nu bestraalde hoek van Engeland?Mijn contemplatie werd onderbroken door een groep druïden, waarschijnlijk verbonden met de rieten man. Perfecte Range Finderers voor mijn nieuwe boog. Een. Twee. Drie. Ze vielen. "Ik ben Robin Bloody Hood!" Mijn hersenen schreeuwden voordat ik terugkwam naar de London Pub. (Nog geen drankjes, dat beloof ik. Het was slechts 10 uur.)
De boog voelde bevredigend, maar ik was meer geïnteresseerd in het unieke Stamina -systeem van Atomfall . In plaats van een traditionele uitputtingstang is er een hartslagmeter die toeneemt met inspannende activiteit. Sprinting duwt het meer dan 140 heuveltjes en belemmert de richtnauwkeurigheid. Later vond ik een handleiding voor het bewerken van Bow Mastery, waarbij ik een voordeel ontgrendelde dat de impact van een race -hart op het tekenen van de Bowstring negeerde. Het is niet het meest opwindende voordeel, en de vaardigheidsboom is niet overdreven complex, maar het is flexibel genoeg om je personage aan te passen aan je favoriete speelstijl - bijvoorbeeld de overal over gunplay.
Atomfall screenshots
13 afbeeldingen 
Mijn enige prestatie is een stapel dode druïden, je vraagt je misschien af over mijn algemene doel. Eerlijk gezegd, ook. Doelloze verkenning van de Casterfall Woods leverde weinig op, dus ik volgde mijn enige zoektocht naar voorsprong: een briefje die me naar een kruidkundige, moeder Jago, in de buurt van een oude mijn leidde. Onderweg kwamen toespelingen op het grotere verhaal naar voren-een glinsterende, olieachtige werveling over een energiecentrale, de schijnbare oorzaak van de post-apocalyptische staat van Groot-Brittannië. Een nabijgelegen telefoontje belde, een enge stem die me waarschuwde om uit het bos te blijven. Te laat, maar bedankt voor het telefoontje.
Het pad was gevuld met soortgelijke omgevingsverhalen: een oud botenhuis met een verontrustend alarmsysteem en de woorden "verloren" erop geschilderd - een waarschuwing van de nabijgelegen schedelstapel genegeerde. Atomfall handhaaft een verontrustende sfeer, met vredige bossen die plaatsmaken voor griezelige terreurzones. Terwijl Fallout -vergelijkingen gebruikelijk zijn, voelen Stalker en het vervolg meer geschikt, tonaal en in ontwerp.
Na een ander Druïde bloedbad (ik heb ze afgeslacht en hun tuincentrum geplunderd voor kruiden-een evenement met tijm), ontmoette ik moeder Jago bij haar toewijzing. Gekleed in een pruimenjas en schedel-en-rose hoed, leek ze op Angela Lansbury als ze zwarte magische aromatherapie had omarmd in plaats van op te lossen. Mijn hoop op duidelijkheid was onderbroken; Ze bood vage antwoorden, zelfs nadat ze elke dialoogoptie had uitgeput. Dit deed me denken aan klassieke point-and-click-avonturen, waardoor verkenning van elke conversatie-nuance voor aanwijzingen werd aangemoedigd. Een deur opende: Jago bood waardevolle informatie in ruil voor haar gestolen kruidingsboek, gijzelaar gehouden door de Druids in hun versterkte kasteel. Met een nieuwe voorsprong trok ik mijn stappen terug.
Het freeform -ontwerp van Atomfall stond elke aanpak toe, dus viel ik het kasteel van de zijkant aan. De "Battle of the Forecourt" begon met een granaat een druïde patrouille in de buurt van een verlaten benzinestation. De vijandelijke AI is niet de meest reactieve, maar de bevredigende bloedbad waarschuwde boogschutters. Een nagelbom stopte hun opmars, waardoor het gevecht van dichtbij mogelijk was. Het gevecht is leuk, maar het wordt het best behandeld als een bijzaak van het hoofdevenement - het maken van de geheimen van de wereld.
Nadat ik wat bijl-zwaaiende bruten had geslipt, bereikte ik de buitenmuren van het kasteel en vond ik een vergrendelde hut. Een notitie met MAP -coördinaten suggereerde dat de sleutels ver weg waren. * Atomfall* mist objectieve markers, waarbij spelers de kaart moeten bestuderen en hun eigen markers plaatsen. Zou de hut het boek kunnen vasthouden? Had ik de sleutel nodig? Mijn voorgevoel zei nee, dus ging ik naar de hoofddeuren.Binnen, meer druïden naar club, maar geen boek. Tien minuten zoeken leverde alleen knutsmaterialen op. Dit is een voorbeeld van het stompe missieontwerp van Atomfall . Er is geen handhold; Het boek gloeit niet. Hoewel ik soms frustrerend was, waardeerde ik de uitdagende aanpak van Rebellion, met me vasthouden aan zijn verkennende, detective-achtige visie.
Ik waardeerde de uitdagende aanpak van Rebellion. Na het papierpad naar de coördinaten vond ik een gifplantmonster dat bijna mijn hersenen bakte. Rifle -kogels waren niet effectief. Toen ik mijn save opnieuw laadde, gebruikte ik skyrim-honed bunny-hopping-vaardigheden om het te omzeilen en de sleutels van een slachtoffer op te halen. Terug bij de hut vond ik een Perk -punt en munitie - maar geen boek.
Toen ik de diepten van het kasteel verkende, doodde ik de Hogepriesteres en haar lakeien, vond ik een SMG, een gifbomrecept en een atoombatterij, die een nieuwe Questline opende die ik miste om tijd te verkennen. Nog steeds geen boek.
### Xbox Games -serie LeerlijstXbox Games -serie Leerlijst
Mijn speelsessie eindigde. Mij werd verteld dat het boek in het kasteel zat , op een tafel dat ik meerdere keren had geslaagd. Voor die openbaring geloofde ik dat het boek een list was. Ik keerde terug naar de kruidkundige, die natuurlijk niets te zeggen had (het boek was echt). De afdaling van mijn personage naar geweld was compleet, dus ik doodde haar. Door haar lichaam te zoeken, vond ik een recept om het Monster van het gifmoeras te bestrijden. We hadden de tijd kunnen besparen.
De looptijd van Atomfall is aanzienlijk; Ontwikkelaars schatten minimaal 4-5 uur, waarbij de meeste spelers ongeveer 25 namen. De ervaring varieert sterk. Een andere speler bij de demo had een heel ander avontuur, te beginnen met een gecrashte helikopter die ik nooit heb gezien, wat leidde naar een nieuwe regio met robots en mutanten. Zelfs het skimmen van het oppervlak onthult diepte en mysterie.
Atomfall beloont degenen die zijn verdoezelde zoektochtontwerp omarmen. Het gebrek aan richting is misschien onaangenaam, maar Atomfall beloont spelers die zich bezighouden met zijn verduisterde ontwerp. De wazige lijnen tussen hoofd- en zijdoelstellingen voegen gevaar toe, die unieke verhalen en eindes aanmoedigen. Mijn einde, ondanks het doden van moeder Jago, zal verschillen van de jouwe.
Dat is alles voor vandaag. Mijn handen bebloed, ik ga naar de kroeg, cricket vleermuis op sleeptouw en laat de dingen liggen.
