Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk de Wolfman.
Deze iconische horrorfiguren zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten enkelvoudige interpretaties terwijl ze het publiek in generaties lang angsten. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is een moderne Frankenstein aan het maken, en nu biedt Writer-Director Leigh Whannell zijn unieke visie op de Wolfman.
Maar hoe legt een filmmaker als Whannell de aandacht van het moderne publiek op met nog een weerwolffilm, met name een gericht op de Wolfman? Hoe maken een van deze filmmakers, zoals Whannell opmerken, deze klassieke monsters beangstigend en relateerbaar in de 21e eeuw?
Verzamel je fakkels, bereid je wolfsbane voor, scherpen je inzet - en schek je vermogen aan om de metaforische diepten van Monster Lore te ontcijferen - omdat we Whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilm 2025, en waarom je enthousiast zou moeten zijn!
